पहिला पाऊस आणि तो

खरं तर आतापर्यत मी भरपूर लोकांच्या पहिल्या पावसाच्या आठवणी वाचल्या होत्या. सगळं काही फालतू वाटायचे वाचताना. असं थोडीच असतं , असं नेहमीच वाटायचं. पण यावर्षीचा पाऊस मला एक मस्त अनुभव देऊन गेलाय माझ्या आयुष्यभर आठवणीत राहण्यासारख्या...इनफॅक्ट न विसरता येण्यासारख्या हा माझा ‘पहिला पाऊस’ त्याच्या सोबतचा...बाहेर मस्त पाऊस पडत होता पहिला पाऊस म्हणून सगळ्याच्या चेहऱ्यावर आनंदच . रस्त्यावर राहणाऱ्यांची घर आवरण्याची तारांबळ चालू होती. स्वयंपाक करता करता अवेळी आलेल्या या पाहुण्याने त्या गृहिणीसमोर प्रश्नचिन्ह निर्माण केले, आधी चिमुकल्यासाठी जेवण बनवू की या पावसापासून घराला आवरु.
अचानक आलेल्या या पावसाचा सर्वात जास्त आनंद कोणाला झाला असेल तर तो म्हणजे लहान मुलांना. आम्ही जून महिना उजाडला की ‘सांग, सांग भोलानाथ... पाऊस पडेल काय...? अशी विचारणा थेट त्या पावसाकडेच करु पण जूनच्या दुसऱ्याच दिवशी पडलेल्या या पावसाने बाळगोपाळांना हे गाणे गाण्याची संधी मात्र दिली नाही. कदाचित तो देखील ‘लिटील चॅम्प’ पहात असावा.
पहिला पाऊस म्हटला की आठवण होते ती पावसाचे दवबिंदू पिऊन तृप्त होऊ पाहणाऱ्या आणि आनंदाने आपला सुगंध आसमंतात उधाळणाऱ्या मृदगंधाचा अर्थात मातीचा. ही सुगंधित माती जगातील कोणत्याही सुगंधित परफ्युमला मात देईल अशी. निसर्गाचं हे देणं आपण कपाळकरंटे मात्र दुर्लक्षित करतो. उगाचच अडकतो त्या कृत्रिम सुगंधी कुपींच्या जाळ्यात. अशा या ओल्या झालेल्या मातीचा सुगंध सगळीकडे दरवळलेला असतानाच, रोज घरी जाताना असणारे वातावरण आज मात्र अचानक बदलून गेले होते.
स्टेशनवरुन जाताना नुकतेच लग्न झालेल्या एका जोडप्याचे बोलणे मला ऐकू आले . ती( आनंदाने, आणि थोडी लाजून देखील) - अहो, खूप छान गारवा वाटतोय ना, आज रात्री मस्त थंड वाटेल ना... !!! हे सांगताना जणू तिच्या अंगावर प्रणयीभावनेने काटाच उभा राहिला. आणि तो म्हणतो... हो ना, आज आपल्याला एसी लावावा लागणार नाही. हे ऐकून मला तर फार हसू आले. बिच्चारी ‘ती’ प्रणयरुपी पावसात चिंब होऊ पाहणारी आणि ‘हा’ तिला वास्तवात आणू पाहणारा साधा सरळ नवरा. पावसात मुली लवकरच रोमॅन्टीक होतात पण मुले, आनंद घेतच नाहीत पावसाचा. क्वचितच कुठेतरी असा मुलगा मिळेल ज्याला तिच्याबरोबर पाऊस पण आवडतो. पण या जोडप्यामध्ये ती पावसाला पाहण्यात, त्याला न्याहाळण्यात रमली होती आणि तो बिचारा तिची बॅग अन तिला सांभाळण्यात मग्न... तिला पाहताना त्याच्या चेहऱ्यावर एकच लय होती की तुला पाऊस आवडतो आणि मला तु, तुला पावसात भिजायला आवडते आणि मला पावसात भिजताना तु...या सगळ्या भावनांना मनात ठेवून त्याने तिचा हात घट्ट पकडला होता, जणू मी तुझ्या सोबतच आहे असं सांगण्यासाठी.

पुढारी युथ कॉर्नर मध्ये
आलेला लेख

असंच काहीसं आज माझं झालं होतं...त्याला मी आज भेटणार होते. हे आमचे आधीच ठरले होते. पण मला उशीर झाला ऑफिसमधून निघायला. मग ठरवलं मी, नको जायला खूप उशीर झालाय, संध्याकाळचे सात वाजले होते...पण मन काही मानायला तयार नव्हते. त्याला इगनोर करण्याचा खूप प्रयत्न केला पण जमलेच नाही...शेवटी त्याला विचारले फोन करुन... मला नेहमीच मनाला जे वाटते ते करण्याची सवय आहे आणि आज पण मी तेच केले..त्याला भेटण्याची ओढ मला जाणवतच होती...कशाचाही विचार न करता, वेळेचे भान न ठेवता. मी भेटले त्याला फक्त मनाला समाधान मिळविण्यासाठी..का माहित नाही पावसाचा आनंद तर होताच पण तो, त्याच्यासोबत अनुभवायचा होता...तो भेटला खरा पण तो मंद छत्री घेऊन आला होता...म्हणे मला नाही आवडत पावसात भिजायला..तुला आवडतं ना तु भिज...रागाने मी त्याला म्हणाले जा मग घरी, मी एकटीच भिजेन...तो येडा परत जायला पण निघाला आणि मला म्हणे "as u wish" जातो मी... थोडे अंतर गेल्यासारखे केले मग "ए नौटंकी" चल ना असं मीच म्हणाले. खरं तर त्याला जास्त भाव खायची सवयच लागली आहे. सुरुवात तर अशीच झाली आमच्या भेटीची. मग तो छत्री घेऊन चालत होता आणि मी त्याच्या सहवासासोबत पावसाचा आनंद घेत होते. काही लोक तर आमच्याकडे पाहून हसत होते. पण जगातलं सगळ्यात मोठं सुख ज्याला म्हणता येईल ते मी अनुभवत होते , ...तेवढ्या वेळासाठी मी सगळं काही विसरले होते...त्याचं बोलणं ऐकण्यात रमलेली मी... तो वेड्यासारखंच काहीतरी बडबडतच असतो...त्याच्याकडून एका गाण्याची अपेक्षा होती पण बोलण्याच्या नादात ती अर्धवटच राहिली. घर, मित्र -मैत्रिण आणि वेळ याचं काही मला भानच नाही राहिले ...पण मनात भरपूर काही चलबिचल चालली होती जी मला यापूर्वी कधीच जाणवली नाही, काय होतयं? काय पाहिजे काहीच कळत नव्हते...माझ्या जवळचे सगळे शब्द त्याच्या सोबतीने नि:शब्द झाले होते. खरंच या वर्षीचा पावसाळा म्हणजे अमेंझिग आहे...माझ्या जगण्याला आणि एक नवीन अर्थ देणारा ...सगळ्यांना पण असाच आनंद देणारा हा पावसाळा असावा.