पाकिट हरवल्याचं दुःख...बरच काही मिळाल्याचा आनंद

                       पाकिट हरवल्याचं दुःख...बरच काही मिळाल्याचा आनंद 

वस्तु आणि माणसांची नाती एकदा हरवली की ती पुन्हा मिळणं फारच कठीण होऊन बसतं आणि 

हरवलेलं आणि मिळालेलं माझं पाकिट

जर हरवलेली नाती नव्याने पुन्हा मिळाली की मग काय त्या आनंदाला मोलच नसते. असंच माझं काहीसं झालं... हरवलेलं कोणतही नातं नाही तर माझी हरवलेलं पकिट मला मिळाले.  वस्तु हरवल्या की आपण हळहळण्य़ाशिवाय काही करुच शकत नाही कारण आता ती आपल्याला पुन्हा नाहीच मिळणार यावर आपण ठाम असतो. शुक्रवारी ऑफिसवरुन घरी जाताना मुंलुड मधल्या एच.डी.एफ.सी च्या ATM मध्ये रात्री साडेदहाच्या सुमारास मी गेले होते आणि पाकिट मी ATM  मशीनव ठेवले, कार्ड चा काम झाला आणि कार्ड पर्स मध्ये न ठेवता मी हातात फक्त कार्ड घेउन गडबडीत ATM मधून बाहेर पडले. खूपच हेक्टिक कामाच्या शेडुल्ड्मुळे खूपच दमले, दिवसभर ऑफिस..मग मनीषाला बघायला हॉस्पिटल...डोक्यात विचारांचा काहूर... मी माझ्याच धुंदित घरी आले. मस्त जेवण करुन झोपले. सकाळी ११ च्या दरम्यान जाग आली.. शनिवार म्हणजे सुट्टीचा दिवस आरामात उठले , मोबाईल पाहिला तर युक्ती च्या ग्रुपवर प्रमोद ने एक इमेज पाठवली होती आणि लिहिला होता अर्चाना तुझा प्रेसकार्ड कोणालातरी मुंलुड स्टेशनला सापडला आहे. अर्धवट डोळे उघडत इमेज पाहिली तर आयला माझा कार्ड... झटकन झोपच कुठे उडाली कळालंच नाही... मी मंद मग आठवायला लागले कसं काय पडलं असेल कार्ड... मी तर पर्स ओपन नव्हती केली स्टेशनला... काल काय काय झाला आठवण्याचा प्रयत्न करायला लागले तर लेट ट्युब पेटली माझी... आई शप्पत मी माझा पाकिट ATM मध्ये विसरलेच की... पट्कन पर्स चेक केली तर त्यात नव्ह्तचं की माझं पाकिट... च्याला आता चोराने तर सगळं सामान असंच रस्स्त्यावर फेकला असेल.. गेलं की माझं पाकिट.. मनाची हळहळ तर झालीच दोन मिनीटासाठी तर मी सुन्नच झाले होते... काय काय होतं त्या पाकिटामध्ये हेच आठवेना... मग डेबीट कार्ड , क्रेडीट कार्ड होतेच माझ्याकडेच त्यामुळे जरा हलकसं वाटलं... प्रमोदला मेसेज केले की कोणाला मिळालं आणि ही इमेज कोणी पाठ्वली... आपल्याच मिडीयातल्या मृत्युंजयने माझ्या कार्डची इमेज एका ग्रूपवर शेअर केली होती.. ये लडकी अपने जर्नालिझम डिपार्टंमेंटकी है ना... प्रमोदने मृत्युंजयचा नंबर मला दिला आणि बोल त्याच्याशी म्हणाला. त्याला फोन लावला पण बिझी येत होता सारखा. पण मग लागला आणि मृत्युंजयशी बोलणं झालं त्याने सांगितलं अजित सरके दोस्त को मिला है... अजित सर का नंबर मेसेज करता हू बात करले. अजित सरचा नंबर तर होता माझ्याकडॆ त्यामुळे त्याचे धन्यवाद मग फेसबुक चेक करत होते  तर मला मेसेज होते दोन रात्री ११ च्या सुमारास आलेले. एक मृत्युंजयचा आणि दुसरा अजित मांढरे सरांचा... अरे तुझा पाकिट हरवला आहे का ? माज्या एका मित्राला मुंलुंडला मिळाले आहे. हाआआआ... मेसेज बघून इतकं बरं वाटलं ना की शब्दच नाहीयेत माझ्याकडे आता लिहायला. यार आहे कोणाकडे तरी माझा पाकीट त्यामुळे मी खूष झाले. काय गम्मत झाली ना .. पाकिट हरवलं आणि ते मिळाल्याचा मेसेज पण मला अकराच्या सुमारास एफबीवर आला. माझ्या जुन्या प्रेसच्या कार्ड्मुळे हरलेलं पाकिट मिळालं असं म्हणायला ही काही हरकत नाही कारण माझं कार्ड पाहूनच ज्या व्यक्तीला म्हणजे आदित्य काळे यांना मिळालेलं होतं ते मित्र होते अजित सरांचे... कार्ड पाहून त्यांनी अजित सरांशी संपर्क साधला. आणि त्यानंतर बाकी सगळं रामायण झालं...सरांचा तो मित्र म्हणजे आदित्या काळेशी मी संपर्क केला. या आदित्य काळेची पण कमाल आहे खूप चांगलं काम केलं त्यांनी आणि त्याच्या प्रामाणिकपण तर आवडलाच. त्यानी मुलंड पोलिस स्टेशनला हवलदार शिंदे यांच्याकडे माझा पाकिट दिलं. तिथेच त्यांनी माझ्या पकिटात असणाऱ्या माझ्या फोन नंबर वर किमान पन्नासतरी कॉल केले. पण घरी माझ्या कोणत्याच नंबरवर नेटवर्क नसल्यामुळे त्यांच्याकडून माझा फोन काही लागला नाही. हवलदार शिंदेंनी तर अगदी पार्लरचा कार्डवरचा देखील नंबर ट्राय केला. खूप मेहनत केली माझ्यापर्यंत पोहचण्याचा पण काही झाले नाही. शेवटी त्यांनी ठरवले की बॅंक डीटेल त्यात होते त्याच्या मार्फतच बॅंकेत चौकशी सोमवारी करायची. 

मुलुंड पोलिस स्टेशनला सध्याकाळी चार च्या दरम्यान गेले तर ते म्हणाले अशी कोणतीच वस्तु आमच्याकडॆ नाही आली. नोंदही नाही अशी काही केलेली बुक मध्ये.. आयला हे एकुनतर पुन्हा नर्वस झाले मी. पण धीर धरुन विचारला सर रात्री ११ च्या दरम्यान कोण होतं इकडे त्यांना माहित असेल. तर च्यायला त्यांना ते पण माहित नव्ह्ता काल रात्री कोणाची ड्युटी होती. पण मग नंतर दोनचार वह्या चाळत त्यांनी सांगितले हवलदार शिंदे होता काल. तुम्ही रात्री या ९ वाजता . मी म्हटला त्यांचा नंबर असेल तर द्या मला मी त्यांना विचारते. तर त्यांचा नंबरही नाही त्यांच्याकडे... मी त्यांना म्हटले बघा ना आजूबाजूला जरा काळ्या रंगाचे पाकिट असेल आणि माझं प्रेस कार्ड पण आहे त्यात. प्रेस कार्ड आहे म्हटल्यावर ते फाळके हवलदार पटकन आपल्या खुर्चीवरुन उठले आणि मला बसायला जागा दिली.( हाहाहा... मीडिया का कमाच ) मी त्यांना सांगितलं माझी युक्ती मिडिया कंपनी आहे त्याचे पण कार्ड आहेत त्यात. तिथेच सोबत असलेल्या हवलदार कोलते ने लगेच हेड ऑफिस ला फोन करुन हवलदार शिंदेची चौकशी केली... त्यांचा नंबर मिळतोय का प्रयत्न करायला लागले. पण नाही मिळाला.. पंधरा-वीस मिनीट वाट पाहिल्यावर मी निघाले तिकडून की सध्याकाळी मी येते सांगून. निघतेच तोच हवलदार फाळकेंचा फोन आला ... शिंदे चा नंबर मिळाला आहे आणि तुमचे पाकिट त्यांच्याकडेच आहे तर तुम्ही त्याच्याशी बोलून घ्या. जीवात जीव आल्यासारखं झालं मला ... शिंदे शी बोलनं झाला त्याचं एक वाक्या आवडलं मला... पोलिसांकडे तुमची वस्तु आली की ती तुम्हाला मिळणारच... तुम्ही काळजी करु नका वेळ मिळाला की या मी तुम्हाला देतो पाकिट. मग संध्याकाळी गेले शिंदे साहेब भेटले .. माझं पाकिट त्यांनी माझ्या समोर ठेवलं आणि बसा म्हणाले... चेक करुन घ्या सगलं सामान ठीक आहे का पैसे बरोबर आहेत का? नीट तपासा... सगळं काही ठीक होतं पण आता मनात एक प्रश्न येत होता. या शिंदेना पैसे किती द्यायचे त्यांनी माझं पाकिट मला परत केलय... पण पैसे का देऊ ते तर त्यांचं कामच आहे ना...आणि पाकिट तर मला अजित सर.. काळे सर आणि मत्युंजय मुळे मिळालं आहे ना... आणि आसं पोलिसांना पैसे का द्या? आणि मी दिले आणि त्यांनी घेतलेच नाहीत तर.. अशा असंख्य प्रश्नाचं काहून माजलं होतं डोक्यात. याविचारातच धन्यवाद बोलत पाकिट घेतलं आणि निघाले... पण त्याचे आभार मी दुसऱ्यादिवशी नक्कीच आठवणीने मानले.. त्यांना मी मिठाई घेऊन गेले होते त्यांच्यासाठी... त्यांनाही वाईट वाटले नाही आणि मला ही... ते म्हणालेदेखील अरे याची गरज नाही हे आमचं कामचं आहे... आजकाल रोज घरी येताना मुंलुडला ऑटो स्टॅण्ड जवळच चौकी असल्याने त्याची भेट होतेच कधीही गरज लागलीतर सांग असं हक्कानं म्हणतात. या सगळ्यात हरवलेलं पाकिट तर मला मिळालंच पण नव्याने काही नवीन माणसंपण मिळाली.... जुन्या ओळखी पुन्हा मिळाल्या. आभारी आहे मृत्युंजय...अजित..आदित्य... आणि अर्थात हवलदार शिंदे यांची....