आज मौसम बडा बेइमान है...

आज मौसम बडा बेइमान है... हे आज सहजच ओठांवर आलं... आजचं मुंबईचं वातावरण बेईमानं झालंय... खरं तर सकाळी उठले तेव्हा खिडकीतून बाहेर पाहिलं... अंधार,अंधार.. मी फारच लवकर उठलेय की काय असंच वाटलं पण छे... मी आणि लवकर उठणार... हाहाहा! घड्याळ्यात नेहमीचीच वेळ झाली होती... जास्त बाहेर लक्ष न देता ऑफिसला जाण्यासाठी आवरायला घेतलं... अरे बापरे... घराबाहेर पडले तर काय सगळीकडे मस्त मातीचा सुगंध, सगळी कडे रिम झिम बरसणारा पाऊस... थंड थंड वातावरण... आज रोजच्या बोचणाऱ्या थंडीपेक्षा भारीच थंडी होती... हळूवार प्रेमाचा स्पर्श जसा छान छान वाटतो ना तशीच्च आजची थंडी हळूवार स्पर्श करणारी...

अशा भारी वातावरणात मरिन ड्राईव्ह ला जाण्याचा मोह मला आज झालाच... आली लहर केला कहर असंच काहीतरी आज झालं माझं... जायचं होतं मला ऑफिसला... पण पावलांना ही कळलं नाही वाट मरिन ड्राईव्हची कधी धरली... खरं तर खूप विचार केला नको जायला...पण नेहमीप्रमाणे मी लवकरच ऑफिसला पोचणार होते... लवकर जाण्यापेक्षा मरीन ड्राईव्हा ला जाऊन येऊया असा मनाचा निर्णय झालाच की पक्का... आणि मग... आमची स्वारी खुशीतच ना... चर्नीरोडला उतरले... आनंद तर होताच त्यापेक्षा भारी तर शांतता होती माझ्या सोबतची... एकट्याने असं मरिन ड्राईव्ह आणि ते पण सकाळी सकाळी... च्यायला मला वेडेच म्हणतील लोकं... असं वाटलं थोड्यावेळासाठी... पण who cares... बिनधास्त एकदम... मोबाईवर गाणी ऎकत पोचलेच....

आणि....मरिन ड्राईव्ह! आलंच... कॉलेजच्या मुलामुलींचे बरेच ग्रुप होते... काही कपल्स होते...काही मॉर्निंग वॉकसाठी फिरणारे आजी-आजोबा.... बरेच जण.... आणि बाकी होता तो अथांग ‘समुद्र’..... थंड वातावरणात आपण शाल घ्यावी तशीच समुद्रानेही धुक्यांना शाल म्हणून ओढलं असेल की काय असंच क्षणात वाटलं...  निशब्द होऊन फक्त पाहत राहावं.... हे सुंदर आणि देखणं रुप समुद्राचं!

तशी माझी ही पहिलीच वेळ एकट्याने इकडे येण्याची... जे पाहत होते ते सगळं नवीनंच होतं. नजर जिथपर्यंत जात होती तिथपर्यंत फक्त समुद्र... शांतता! एकांत खूप मजेशीर असतो हे पहिल्यांदाच कळालं... पावसाळ्यात मरिन ड्राईव्हला दरवर्षी एकतरी वारी होतेच फ्रेण्ड्स बरोबर... फ्रेण्ड सर्कलबरोबरची मजा मस्ती आठवतेय आजही... इकडच्या मुलांना बघून... आणि आठवण झाली माझ्या बेस्ट फ्रेण्डची... फोन लावला तिला... मोठ्य़ाने ओरडून सांगितलं... तुला माहित आहे का... मी मरिन ड्राईव्हला आहे... माझ्या आवाजात जितका आनंद होता ना तितकीच शांतता तिच्या आवाजात होती... ती बहुतेक ऑफिसमध्ये होती... शानी मला म्हणते... अरे ये तेरेको ऑफिस नही है क्या? आज छुट्टी क्या?... मूड खराब केला यार, जानेवाली हूं रे मै ऑफिस... बस्स तुझे मिस कर रही हुं... तु भी चाहिये थी यहां.... मस्त लग रहा है सब... मी बोलतच राहिले... अरे मुझे कामधंदा है रे ऑफिस मे, तेरे जैसे नहीं... अब तु जो वहा देखेगी, उसको लिखेगी, लिखने के तेरे को पैसे मिलेगें... ब्ला ब्ला... असं बरचं काही बोलतच गेली... माझ्या डोळ्यांत टचकन पाणी केव्हा आलं हे कळलंच नाही... ज्यांना आपण आपल्या आयुष्याचा अविभाज्य घटक समजावं आणि त्यानं आपल्या भावनांना समजून न घेता... आपण सारं काही फक्त पैशासाठीच करत असतो असं समजावं... खूपच हर्ट झालं तिचं बोलणं... बहुतेक तिला माहित नसावं ती काय म्हणाली... बोलता बोलता मस्करीत बरंच काही बोलून गेली होती... 

लेखन करणं माझा छंद आहे याचा अर्थ असा नाही होत की मी नेहमी लिहिण्यासाठीच अनुभव घेत असते... लाईफचा सुंदर क्षण तिच्यासोबत शेअर करावासा वाटला होता म्हणून फोन केला होता मी... पण नाही कळलं तिला... बहुतेक तिला समजणारही नाही कधी... मी बोलता बोलता कट केलेला फोन तिला कळला नाही... मी रागावले असेल याची जाणीवही तिला झाली नाही... च्यायला हे असे फ्रेण्ड्स पण ना, कधी कधी डोक्यातच जातात... भारी दिवसाची... भारी क्षणाची वाटच लावली... पावसात रडणाऱ्याचे अश्रू दिसत नाहीत असं कोणीतरी म्हटलं होतं ते बहुतेक खरंच होतं... खरं तर मला राग येण्यासारंखं काही झालचं नाही... पण तरीही वाईट वाटलं... खूपच भावनिक होतं, यार अस्सं एकटं फिरलं की... च्यायला तु गेलीस खड्यात नेक्स्ट टाईम बुला तु मुझे कभी घुमने, तब बताती हूं तुझे मेरा काम... हर एक फ्रेण्ड जरुरी होता है असं म्हणत तिला माफही केलं... चल तु भी क्या याद रखेगी.... फूट्ट अब.... हाहाहा! खडूस है यार तू... और खडूस ही रेह... मै कुछ भी बोल रही हूं क्युंकी मुझे पता है तु कभी मेरा ब्लॉग पढेगी नही... च्यायला मराठी सिख ले जरा... नकळत का होईना समोरच्याच्या भावनांची कदरच नसेल तर कमीत कमी दुखवू तरी नकोस च्यायला... आज मौसम बडा अच्छा था.. पर उसे बेइमान तुने बना ही दिया...    

ऑफिसला मस्त लेट झाला आज... Boss चा फोन आलाच मला... मॅडम कुठे फिरताय म्हणून.... आम्ही एफ.बी ला स्टेटस टाकले होते... ते Boss ने पाहिलेच की... आणि मग काय... मज्जा ना..... आज नाश्ता म्हणून Boss चा ओरडाच खाल्ला.

F O R E V E R ...

मै जिंदगी का साथ निभाता चला...

मै जिंदगी का साथ निभाता चला, हर फिक्र को धुए में उडाता चला... रफीचं हे सदाबहार गीत एफएम वर ऐकत होते. काय जबरदस्त गाणं आहे. लाईफचा फण्डा साहिर लुधियानवीनं एवढा भारी मांडलाय की हजारो पुस्तकं हे ज्ञान सांगायला कमी पडले असते. स्पेशली देव आनंद ज्या पद्धतीने सिगरेट टाकतो ना तेव्हाच नकळत आपलं मन त्या सिगरेटशी तुलना करु लागतं. आपलं मन... अगदी त्या गाण्यातल्या सिगरेट सारखं... कोणीही यावं, शिलगावं आणि निघून जावं. आपण मात्र आनंदीत असतो कि कोणीतरी आपल्या मुळे हिरो म्हणवून घेत असतो. मात्र त्यावेळी आपण हे विसरतो की आपल्यासाठी तो एकमेव हिरो असतो आणि त्याच्यासाठी अशा कितीतरी सिगारेट्स.

प्रत्येकाच्या आयुष्याचं थोड्याफार फरकानं असंच असतं. पण सगळेच त्या हिरोच्या हातातलं थोटूक बनून स्वत:ला संपवत नाही तर वेगळा पर्याय निवडतात. कदाचित यालाच प्रॅक्टिकल लाईफ असं म्हणत असतील. प्रॅक्टिकल लाइफ जगताना सॉलिड मज्जा येते. कोणत्याही भावना नाही. काही अटॅचमेंट नाही फक्त आपलं आयुष्य जगायचं... कोणाचाच विचार करायचा नाही... फक्त मी,  माझं, यावर संपूर्ण जग... प्रॅक्टिकल लाईफ जगण्याचा निर्णय आपण तेव्हाच घेतो, जेव्हा कधीतरी, कुठेतरी मन सॉल्लिड दुखावलेले असते. मग आपणही तयार होतो दुसऱ्याचं मन दुखवायला... मग आपल्याला देखील काही वाटत नाही कारण आपण फक्त स्वत:चाच विचार करतो... मग आपण जगायला लागतो, ‘दुनिया गयी भाड में...अपुन अपने मुड मै...!’ स्टाईल ने... 

स्वतःच्या भावना  कोणीतरी दुखावल्या की, बदला घेण्यासाठी आपण दुसऱ्याच्या भावना दुखवायच्या आणि समाधान मिळवायचं... आपण खूपच हॅपी आहोत... समाधानी आहोत... खूष आहोत असं खोटं खोटं वागायचं... आपण दुसऱ्याच्या सुखात स्वतःचे सुख शोधणारे होतो, पण आता दुसऱ्याच्या दु:खात सुख शोधायला केव्हापासून लागतो हे आपल्यालाच कळत नाही. मन आपलं असं काही फुलपाखरु बनलंय की फक्त आपण आता मस्त स्वच्छंदी जगायला लागतो. सगळीकडे सगळं काही मस्त मस्त असलं तरी... खरं तर आपण एकटेच असतो. फक्त एकटे आणि आपल्या सोबत असते आपले एकटेपण...

आपल्या भावना, आपलं मन कोणीतरी तोडावं आणि आपण त्याच्यासाठी स्वतःला इतकं बदलावं... हे जरा अतीच होतं... आपला स्वभाव, आपल्या भावना, आपलं मन हे जितकं निर्मळ, निरागस, निरपेक्ष तितकेच आपण सुंदर आणि आनंदी असतो...

माझ्या ना नेहमी मनाचं आणि बुद्धीचं जोरदार भांडण चालू असतं... बुद्धी नेहमीच चांगलं सांगते पण त्यात समाधान नसतं... मन नेहमीच ‘फुलपाखरु’ बनून धावत असतं आणि त्याचंच ऐकायला मज्जा येते... मनाचं म्हणजे ‘दिल’ की बात ऐकल्यावर जे काही सुख मिळतं ना, आहाहाहा... ते शब्दात व्यक्तच होऊ शकत नाही. चेहऱ्यावरचं हसू आणि डोळ्यातलं रडू दोन्ही नक्की काय असतं हे ‘दिल की बात’ ऐकल्यावर आणि तसं केल्यावरच कळतं... ‘अभी अभी दिल की सुनी है, अभी ना करो जमाने की बात’... या गाण्याची आठवण झालीच. 

आपल्याला  नेहमीच आनंदी राहायला आवडतं. पण प्रत्येक वेळी निर्णय मनाचा विचार करुन  घेत नाही, प्रॅक्टिकल विचार करायला लागतोच. बहुतेक वेळा बुद्धीने घेतलेले निर्णय कठोर असतात पण आपल्याला लॉंन्ग टर्मसाठी फायद्याचे असतात. मनाचे निर्णय क्षणिक सुखाचे असतात पण लॉंन्ग टर्मसाठी दुःखाचे पण होतात. यार सगळं काही माहित आहे मला पण  ‘इस दिल क्या करु?’ अस्सं मला आणि तुम्हालापण वाटलंच असेल ना आता...

बस्स मी ठरवलय, मला कोणीही कितीही दुखावलं तरी मी जशी आहे तशीच राहणार ... मला वाटतं तस्संच जगणार आणि वागणार... हसत हसत इतकचं म्हणायचंय यार ‘अगर तुम्हारे जैसे दिल तोडनेवाले होगें तो हम हजार बार अपना दिल तोडने तुम्हारे पास आयेंगे!’ आपल्या प्रत्येक क्षणात जगणं असतं... दिल की बात  ऐकल्यावर क्षणिक सुख जरी आयुष्यात आलं तरी तो लाईफचा ‘बेस्ट टाईम’ असतो. जो आपल्याला आयुष्यभरासाठीचा ‘सोबती’ म्हणून राहतो...त्यालाच आपण सुंदर ‘आठवणी’ म्हणतो. डोळे बंद केल्यावर एका क्षणात आपल्याला रिफ्रेश करणारे क्षण डोळ्यासमोर येतात तोच आपला ‘बेस्ट टाईम’ ...    

प्रॅक्टिकल लाईफ जगता जगता स्वतःला हरवून बसण्यापेक्षा, स्वतः मस्त आनंदी आणि जसे आपण आहोत तसेच छान छान जगायचं.      

    
F O R E V E R...