RIP... अभी

रोज सकाळी ऑफिसल्या आल्यावर गुडमॉर्निंग करणं असो वा घरी जाताना बाय करणं असो रोजचं त्याचं आमच्यसोबत राहणं आत सवयीचंच झालं होतं... कामाचा कंटाळा आला की जरा त्याच्या जवळ जायचं आणि त्याला आवाज द्यायचो.. तो कुठेही पाण्यात लपाला असला की भुरकन, पटकन हाकेला ओ देण्यासाठी येई. मोरपंखी रंगांचा माझा ’अभी’(फायटर फिश) कधीच तो एक मासा आहे असं त्याला ट्रीट नाही केलं. ऑफिसमध्यल्या सगळ्यांनाच त्याची सवय झाली होती... सुनिल सर तर कामाचा वैताग आला की येत त्याच्या जवळ उभे राहून हवं ते बडबड करत... मग त्यात त्यांच्या प्रेमाने दिलेल्या ’भ’यंकर अशा शिव्या ही असत. त्याला आवाज दिला की चटकन वर येऊन जणु तो सुद्द्धा आपल्याशी बोलू पाहतोय असंच वाटायचं.

फायटर फिश म्हणजे माझा ’अभी’. काही गोष्टी आयुष्याचा एक अविभाज्य घटक केव्हा बनत जातात तेच कळत नाही. ‘अभी’ सुद्धा तसाच एक आयुष्यात मिळालेलं सर्वात सुंदर गिफ्ट. माझ्या २५ व्या वाढदिवसाला मिळालेलं अनमोल असं सरप्राईझ... मी म्हणजे त्याची गर्लफेंड्च आहे, असंच सगळे बोलायचे, चिडवायचे... तुषार त्याचा मामा, लक्ष्मी त्याची आत्या, प्रमोद त्याचा आजोबा, असं बरंच जण त्याचे कोणी ना कॊणी नातलग झालो होतो. एकदा तर आम्ही कहरच केला... ’अभी’चं लग्न करुया असं ठरवलं.. लग्न म्हणजे त्याच्यासाठी एक फिमेल फायटर फिश आणायचं... लग्नाचा हा मस्त कार्यक्रमही आम्ही ऑफिसमध्ये केला... खूप धम्माल केली. या मजा मस्तीत जेष्ठ राधा मॅम, शास्त्री सर यानी पण त्यांचा उत्साह दाखवला... आमचा मस्तीखोर पणा होता पण त्यात मजा ही होती खूप. अभीच्या बायकोचं (फिमेल फायटर)नाव नेत्रा ठेवलं आम्ही. पण दुर्देव असं झालं की.. जसं मनुष्याजातीत बायको आल्यावर नवरा आपोआप शांत होतो. तसंच काहीसं अभीचं झालं.. तो अजिबात जागचा हलायचाच नाही.. त्याची मोरपंखी पिसं पण त्या नेत्राने खाल्ली होती की काय देव जाणे, दोनच दिवसात ’अभी’ला ‘बिचारा’ करुन टाकलं होतं. मग अभीला जास्त त्रास नको म्हणून नेत्राला पुन्हा आम्ही फिशवाल्या काकाकडे देऊन आलो. 

आता पुन्हा तो एकटा झाला आणि पहिल्यासारखा सुखी आणि आनंदी झाला. त्याच्या सोबतीला कोणीतरी घेऊन येण्याचा आमचा प्रयत्न फसला होता. पण या सगळ्यात मस्त मजा, गंम्मत होती. अभीची काळजी घेणं असो वा रोज त्यांचं खाणं असो.. सगळेच मनापासून करायचे.. नवीन कोणी ऑफिसला आले की त्याच्याबरोबर खेळत बसायचे.. त्यांचं नाव अभी आहे असं सांगितलं तर हसायचे पण स्वतः अभी ला हाक मारयला सुरवात करायचे. जो कोणी त्याला बघायला जायचा तो त्याला खाऊ टाकायचा... आणि मग काय सगळं फिश बाऊल खाऊने भरायचं.. मग आम्ही ठरवलं कोणीतरी एकानेच त्याला खाऊ द्यायचा. तुषार, विनिशा, विकास, सुनिल सर आठवणीने त्याची काळजी करायचे... 

इसको कुछ डाला की नै खाने को, अर्चना ये तेरा अभी कुछ काम नै करता दिनभर पाणी मै मस्त घुमते रेह्ता है.. तेरे जैसी गर्लफेंन्ड रहेगी तो क्या टेन्शन है यार इसको... नेहमीचं ठरलेले सुनिल सरांचे शब्द आजही कानावर येतात. जगण्यातला वागण्यातला एक घटकच झाला होता जणू अभी.

माहिमचं जुनं ऑफिस सोडलं आणि आता दादर ला शिफ्ट झालो... नवीन वातावरण, नवीन जागा सगळं काही आम्हांला नवीन आणि अभीला पण, आज दोनच आठवडे झाले शिफ्ट होऊन शनिवार- रविवार ऑफिसला सुट्टी असल्यामुळे बहुतेक अभीची नीट काळजी घेतली गेली नाही आमच्याकडून आणि तो गेला आमच्यातून. तुषार आज त्याला खाऊ टाकताना तो काही पाण्यातून वर आलाच नाही. शांत पाण्यात एका कोपऱ्यात पडला होता. मी पटकन त्याला पाण्यातून बाहेर काढलं. तळहातावर घेतलं. तो नव्हता आता आमच्यात. बहुतेक दोन दिवस ऑफिस बंद आणि वातावरणात होणारे बदल याचा त्याला त्रास झाला असावा. भावनांचा कडेलोटच झाला होता. पण स्वःला सावरणं गरजेचं होतं. उगाच लोकं हसतील याचा विचार केला आणि भावनांना आवर घातला पण कडेलॊट झालाच जेव्हा प्रमोद आपण नवी अभी आणूया म्हटला... एखाद्या अमूल्य गोष्टीची जागा कधीच कोणीच घेऊ शकत नाही हे त्याला सांगण्याची इच्छा होती पण नाही बोलता आले. तो फक्त एक अभी नावाचा फायटर फिश नव्ह्ता.. त्यामागच्या भावना, प्रेम, इच्छा सगळ्या वेगळ्या होत्या. ’अभी’चं माझ्या आयुष्यातलं अस्तित्व होतं. त्याच्या नावाचा उल्लेख माझ्या आजुबाजूला सतत होत राहणं, हेच जगणं होतं त्याच्यासोबतचं माझं. प्रेमाच्या पलिकडचं अवास्तव नातं. माझ्या स्वतःच्या आयुष्यातला अमूल्य ठेवा, ज्याने रोजचं जगणं रोजचं त्याचं असणं खूप आधार देणारं होतं. आपलं हक्काचं काहीतरी आहे जे आपल्याला कधीच सोडून नाही जाणार असा वाटणारा विश्वास यात होता... माझ्या अभिजीतशी जोडलेल्या भावना तो सोबत नसताना आयुष्यात असण्याची जाणीव करणारा अभी पण नाही आता सोबत माझ्या. माझ्या स्टोरीचा दि एन्डच झाला आहे आता कायमचा. अभी नावाचं माझ्या भोवतीचं जग.. त्याचं वलय सगळं काही कायमचं संपुष्टात आलंय. Now he is dead for me… Forever… RIP Abhi…  

The END

F O R E V E R ...